آشنایی با انواع ادویه های خوشمزه

انسان، از آغاز پیدایش تا به امروز، همواره در حال کشف و شناخت پدیده‌های مختلف در جهان پیرامون‌ خویش بوده‌ است. برای مثال، یکی از جنبه‌های زندگی بشر، که بر اثر وجود روندهای گوناگون در حیات روزمره‌اش، همواره در حال تغییر بوده است، پاسخ به نیاز اولیه خوردن و آشامیدن بوده است. در ابتدا، بشر صرفاً جهت ادامه بقا و زنده ماندن، تنها می‌کوشید تا نیاز به مواد غذایی را در خود برطرف سازد، اما رفته رفته با گذر زمان، هر چه به سمت جلو حرکت می‌کرد، الگوهای زندگی زیستی او نیز دچار دگرگونی‌های مختلف می‌شد؛ برای مثال، با کشف آتش، انسان دیگر فقط به رفع نیاز گرسنگی نمی‌اندیشید، بلکه به مرور با درک احساس لذت از خوردن مواجه گردید و بدین ترتیب، نیاز به کشف طعم‌ها، مزه‌ها و بوهای جدید، در ذهنش قوت گرفت.

در طول تاریخ، انسان‌ها به ویژه از گیاهان، استفاده‌های گوناگونی جسته‌اند که یکی از مهمترین آنها، بهره‌بری از گیاهان در جهت برآورده ساختن نیازهای دارویی و درمانی بوده است.

به این ترتیب، انسان‌ها رفته رفته در مسیر کشف گیاهان مختلف با کاربردهای دارویی، همچنین به فرم‌های مختلف نگهداری از گیاهان و شیوه‌های گوناگون استفاده به منظور افزایش کیفیت در تاثیرات آنها و نیز به کار بردن از انواع گیاهان در مصارف دیگر مشغول شدند.

برای مثال با گذشت زمان، انسان‌ها دریافتند که بسیاری از گیاهان با ارزش و دارای خواص منحصر به فرد را می‌توان به صورت خشک یا قطعه شده و یا حتی به شکل پودر نگاه داشت تا در موارد مختلف از آنها استفاده کرد.

ادویه چیست؟

به طور کل، می‌توان گفت که انواع ادویه‌ها در واقع یکی از زیرمجموعه‌های مهم، از مجموعه بزرگی به نام چاشنی‌ها به حساب می‌آیند. اگر بخواهیم به طور مثال، ابتدا تعریفی کلی از چاشنی‌ها در رابطه با مواد غذایی داشته باشیم، می‌توانیم بگوییم، به هر چیزی که به منظور افزایش عطر و طعم، به غذای خود اضافه می کنیم، چاشنی گفته می‌شود، این تعریف می‌تواند شامل گزینه‌هایی نظیر نمک، فلفل، گیاهان مختلف، و حتی آب مرکبات مانند آب لیمو شود. ادویه‌جات عموماً از گیاهان مناطق گرمسیری بدست می‌آیند.

در ادامه و در تعریف ادویه باید بگوییم، ادویه، یک دانه گیاه، میوه گیاه، گل، ساقه، ریشه، پوسته، و یا به طور کلی، یکی از بخش‌های تشکیل دهنده یک گیاه بخصوص است که عموماً آنها را خشک کرده، و با استفاده از وسایل مخصوص آنها را خورد کرده و در نهایت به صورت پودر در می‌آورند؛ از ادویه‌ها در درجه اول، به منظور طعم دادن یا رنگ آمیزی در غذا استفاده می‌شود. از ادویه‌جات همانطور که پیشتر گفته شد، گاهی اوقات نیز در مصارف پزشکی هم استفاده می‌کنند. همچنین میتوان اضافه کرد که در گذشته، برخی از قبایل بومی، بر اساس عقاید خاص خودشان، از ادویه‌ها برای ساخت نوعی رنگ و استفاده از آن در مناسک مذهبی‌شان استفاده می‌کردند. در ادامه باید اضافه کنیم که از ادویه‌ها در مصارف آرایشی بهداشتی و همچنین در صنعت عطر سازی نیز استفاده می‌کنند.

اصولاً ادویه‌ها، به اشکال مختلفی در دسترس قرار می‌گیرند: به صورت تازه، به صورت کامل خشک شده و یا به صورت آسیاب و پودر شده. باید توجه داشت، که ادویه‌ها را باید در جایی خشک و خنک نگاه داشت. عموماً ادویه‌های خشک بیشترین میزان ماندگاری را دارند، بنابراین می‌توان ادویه را در مقادیر بیشتر خریداری و به صورت خشک و پودر شده ذخیره نمود. یک ادویه در حالت تازه و به صورت گیاه ( مثل زنجبیل تازه)، معمولاً دارای عطر و طعم بیشتری است، اما در این صورت قیمت آن گران‌تر خواهد بود و همچنین، ماندگاری آن نیز بسیار کمتر می‌شود.

تاریخچه ادویه

اگر بخواهیم در مورد تاریخچه‌ی ادویه صحبت کنیم، میتوانیم در مورد نقاط و استفاده‌های مهم تاریخی از ادویه، سخن بگوییم.

می‌توان گفت که اولین سوابق مکتوب در مورد ادویه‌جات، مربوط به فرهنگ‌های مصر باستان، چین و هند بوده است. نوشته‌ها و مکتوبات خط مصری که مربوط به سال 1550 پیش از میلاد است، حاکی از آن می‌باشد که حدود هشتصد روش درمانی مختلف و همینطور روش‌های متعدد دارو‌سازی با استفاده از ادویه، در آن زمان ثبت گردیده است.

همچنین، در سالیان دور، مصریان از گیاهان گوناگون و ادویه‌جات برای مومیایی کردن اشخاص استفاده می‌کردند و استقبال و تقاضای آنها از ادویه و گیاهان دارویی، به تحریک تجارت جهانی ادویه کمک به سزایی کرد.

آن گونه که در تاریخ به ثبت رسیده است، تجارت ادویه، در اوایل سال 2000 پیش از میلاد، ابتدا با دارچین و فلفل سیاه، در منطقه آسیای شرقی آغاز گردید. رفته رفته تجارت ادویه و به خصوص فلفل سیاه، در سرتاسر شبه قاره هند توسعه یافت. می‌توان از شهر بندری اسکندریه مصر، به عنوان مهمترین مرکز تجارت ادویه‌جات در آن زمان نام برد.

در مورد تاریخچه کلمه ادویه می‌توان به این نکته اشاره کرد که، کلمه ادویه از کلمه قدیمی فرانسوی espice آمده است، که پس از چندی به epice تبدیل شد. این کلمه، از ریشه لاتین spec آمده است.

شهرت و میزان استفاده از گیاهان دارویی و ادویه‌جات به حدی گسترش یافت، که تا سال 1000 پیش از میلاد، تقریباً تمامی سیستم‌های پزشکی در مناطقی نظیر چین، کره و هند، شیوه‌های طبایت و درمان خود را بر اساس استفاده از انواع ادویه و گیاهان پایه‌گذاری میکردند.

از میخک تا سال 1700 پیش از میلاد در بین‌النهرین استفاده می‌شده است. همچنین در یکی از داستان‌های حماسی هند باستان به نام رامایانا از میخک نام برده شده.

در ادامه، مورخان بر این باورند که جوز هندی که از جزایر باندا در جنوب شرقی آسیا نشأت گرفته است، در قرن 6 پیش از میلاد به اروپا وارد شد.

همچنین در مورد مصرف و استفاده از ادویه در اروپا نیز باید اشاره کرد، ادویه‌جات از جمله پرمصرف‌ترین و گران‌ترین محصولات موجود در اروپا در قرون وسطی بوده‌اند. رایج‌ترین ادویه در اروپای قرون وسطی، فلفل سیاه، دارچین (و جایگزین ارزان‌تر آنكاسیا)، زیره، جوز هندی، زنجبیل و میخك بود. با توجه به تئوری‌های طنزپردازانه در طب قرون وسطی، وجود ادویه‌ها و گیاهان در غذاهای این دوره، برای ایجاد تعادل در “شوخ طبعی” امری ضروری بودند.

در دوره های مختلف، اعتقاد بر این بود که بسیاری از ادویه‌ها، دارای ارزش دارویی فراوان نیز هستند، به همین علت، ادویه‌جات در اکثر دوره‌های تاریخی، کالاهایی گران‌قیمت و کمیاب به حساب می‌آمدند، همین مسائل سبب شده بود تا هر کس که از ادویه به میزان قابل توجهی استفاده میکرد، به نمادی از یک انسان ثروتمند و دارای طبقه اجتماعی خاص تبدیل شود.

از زمان‌های قدیم تا کنون، ادویه‌ها در درجه اول به عنوان طعم دهنده در غذا به کار گرفته می‌شوند.

همچنین ادعا شده است که از ادویه‌جات به عنوان نگهدارنده غذا نیز استفاده می‌شده است، به این صورت که، برای پوشاندن طعم گوشت بخصوص در قرون وسطی استفاده می‌شده است.

تفاوت چاشنی‌ها با ادویه‌ جات

با وجود اینکه، ادویه‌ها در واقع زیر مجموعه چاشنی‌ها محسوب می‌شوند، اما با یکدیگر کاملاً متفاوت‌اند.

بسیاری از افراد از کلمات “ادویه‌ها” و “چاشنی‌ها” به جای یکدیگر استفاده می‌کنند، اما این کار صحیح نیست.

بهترین راه برای درک تفاوت ادویه‌ها و چاشنی‌ها، درک ترکیب آنهاست. ادویه یک محصول گیاهی است که دارای کیفیت معطر یا تندی است و به طور مثال برای طعم دادن به غذاها در هنگام پخت و پز استفاده می‌شود. از طرف دیگر، چاشنی‌ها مخلوطی از چندین ماده طعم دهنده از جمله، قندها، نمک‌ها و همینطور ادویه‌ها هستند.

ادویه به هر بخشی از گیاه مانند دانه (زیره)، پوست (دارچین) یا ریشه (زنجبیل) گفته می‌شود، اما چاشنی هر چیزی است که در کنار مواد غذایی سرو می‌شود و به منظور رسیدن به طعم دلخواه هنگام خوردن غذا، به غذا اضافه می‌شود.

در ادامه باید این را نیز اضافه کنیم، که بسیاری از ادویه‌ها خاصیت ضد میکروبی دارند.

ادویه‌جات، از زعفران گرفته تا پودر سیر و پودر پیاز به غذاهایی که تقریباً طعم ملایم و یا کمی دارند، طعمی دلپذیر می‌بخشند. اکثر ادویه‌ها اصولاً تاریخ انقضای مشخصی ندارند اما با گذشت زمان ممکن است تخریب شوند و عطر و طعم خود را از دست بدهند.

ارزش غذایی ادویه‌ها

از آنجایی که ادویه‌ها به طور کلی دارای طعم‌هایی قوی هستند، عموماً در مقادیر کم استفاده می‌شوند. درباره ارزش غذای ادویه‌ها می‌توان گفت که ادویه‌ها با وجود اینکه در برخی از انواع‌شان، دارای روغن هستند، اما کالری کمی به غذا اضافه کنند، ادویه‌ها به طور کلی، منابعی طبیعی از چربی، پروتئین و کربوهیدرات هستند. دانستن این نکته خالی از لطف نیست که اگر به طور مرتب از ادویه‌ها، در چرخه غذایی استفاده کنیم، می‌توانند مقدار قابل توجهی مواد معدنی و سایر عناصر ریز مغذی، از جمله آهن، منیزیم، کلسیم و بسیاری دیگر از مواد مغذی و مهم را به رژیم غذایی ما وارد کنند. به عنوان مثال، یک قاشق چای خوری فلفل قرمز حاوی حدود 1133 IU ویتامین A است که این مقدار، بیش از 20٪ مقدار توصیه شده مصرف روزانه ویتامین A می‌باشد.

بیشتر ادویه‌ها، به دلیل داشتن ترکیبات فنلی، به ویژه فلاونوئیدها، قادر خواهند بود، تأثیر مستقیمی بر جذب سایر مواد مغذی بر بدن ما بگذارند. بنابراین می‌توان گفت که ادویه‌ها تاثیر مستقیم بر تغذیه ما دارند. به علاوه باید افزود که ادویه‌ها، فعالیت آنتی‌اکسیدانی قابل توجهی نیز دارند. به طور مثال، در یک مطالعه علمی پزشکی، با انجام آزمایشاتی، نشان داده شد که زیره و زنجبیل تازه، دارای بالاترین میزان فعالیت آنتی اکسیدانی هستند.

طبقه بندی انواع ادویه‌ها

در مورد انواع ادویه باید گفت، ادویه‌ها، همگی از یک بخش بخصوص از گیاهان به دست نمی‌آیند. اگر بخواهیم انواع ادویه‌ها را طبقه‌بندی نماییم، باید هر ادویه را در دسته خاصی قرار دهیم. طبقه‌بندی کلی ادویه‌جات عبارت است از:

ادویه‌هایی که بذر گیاه هستند ( مانند رازیانه، خردل، جوز هندی و یا فلفل سیاه)، ادویه‌هایی که میوه یک گیاه هستند ( مانند نوعی از فلفل به نام کاین یا فلفل قرمز)، ادویه‌هایی که بخش خاصی از میوه یک گیاه هستند (مانند ادویه‌ای به نام گرز که قسمتی از میوه گیاه جوز هندی است)، ادویه‌هایی که بخش داخلی گل یک گیاه هستند ( مانند میخک)، ادویه‌هایی که جوانه یا کلاله گیاه هستند (مانند زعفران)، و ادویه‌هایی که از ریشه گیاهان بدست می‌آیند ( مانند زنجبیل، زردچوبه و گالانگال)، ادویه‌هایی که بخشی از درخت هستند ( مانند دارچین که در واقع پوست تنه درخت زیبای دارچین است).

رایج‌ترین ادویه‌هایی که بیشترین مصارف خوراکی در جهان را دارند

فلفل دانه‌ای (Allspice)

می‌توان گفت که طعم آن، ترکیبی از دارچین، جوز هندی و میخک است، به همین دلیل هم هست که آن را “allspice ” نام گذاری کرده‌اند. از این ادویه، هم در آشپزی برای خوش طعم ساختن غذا استفاده می‌کنند و هم در پخت شیرینی.

رازیانه (Anise)

از رازیانه نیز میتوان در آشپزی بهره برد. عموماً رازیانه به غذاها طعمی شبیه به طعم شیرین‌بیان می‌بخشد. رازیانه یکی از ادویه‌های پر استفاده در منطقه آسیای جنوب شرقی محسوب می‌شود. از استفاده‌های آن در مواد غذایی می‌توان به: استفاده در انواع نان، برخی از نوشیدنی‌ها، طعم دار کردن گوشت و مرغ اشاره کرد.

هل (Cardamom)

هل دارای عطر وطعمی قوی است و دارای طبعی گرم، تند و شیرین است. از هل به طور مثال در شیرینی پزی، غذاهای برنجی و پودینگ‌های شیرین استفاده می‌گردد. از آنجا که دارای طعم و عطری قوی است، در هر نوبت، تنها استفاده از مقداری کمی از آن کافی است. از هل به صورت گسترده در آشپزی هند (بیشتر بخش شرقی) و کشورهای اسکاندیناوی (دانمارک ، نروژ و سوئد) استفاده می‌شود.

فلفل قرمز یا فلفل کاین (Red pepper)

یک پودر ادویه بسیار تند و سنگین است که از گیاهان فلفل چیلی گرمسیری تهیه می‌شود. از این ادویه، در بیش از 200 نوع غذا استفاده می‌شود، یا به بیان دیگر می‌توان گفت که استفاده از این ادویه، در بسیاری از غذاهای آفریقایی، کاجون، چینی، هندی، مکزیکی، آمریکای جنوبی و آسیای جنوب شرقی رایج است.

ادویه چینی یا پنج پودر چینی (Chinese Five Spice): پنج ادویه چینی، مخلوطی بسیار قوی از پنج ادویه آسیاب شده است که در مقادیر مساوی با یکدیگر مخلوط می‌شوند. این پنج ادویه شامل: دارچین، میخک، دانه‌های رازیانه (Fennel seed)، گیاه اصلی رازیانه (Anise) یا به بیان دیگر رازیانه ستاره‌ای و در آخر دانه‌های فلفل قرمز چزوان می‌باشند. به طور معمول، از این ترکیب در بیشتر موارد آشپزی چینی استفاده می‌شود، درباره این ترکیب باید اشاره کرد، که قاعدتاً مانند بسیاری از انواع ادویه‌ها، خودتان هم می‌توانید با استفاده از دستگاه‌های آسیاب خانگی، این ترکیب را تهیه نمایید.

دارچین (Cinnamon)

گیاه یا بهتر است بگوییم، درخت دارچین، دارای پوستی معطر با طعمی شیرین است. عموماً درباره دارچین، بسیاری از مردم نظرات اشتباهی دارند، ادویه دارچین (چوب دارچین) در واقع از پوست تنه درخت دارچین تشکیل می‌شود. گیاه یا درخت دارچین، درختی همیشه سبز است و دارای اجزا و به ویژه عطر خاصی است. دارچین نیز مانند بسیاری از دیگر ادویه‌ها و همینطور گیاهان، انواع مختلفی دارد، که می‌توان گفت، رایج‌ترین نوع دارچین در آمریکای شمالی موجود است که به آن، کاسیا گفته می‌شود. همانطور که می‌دانید، بسیاری از افراد، از دارچین در دسرها و یا غذاهایی با ته مزه شیرین استفاده می‌کنند، اما باید افزود، که شما در صورت تمایل می‌توانید دارچین را به غذاهای مختلفی نظیر خورش‌ها، سوپ‌ها نیز اضافه کنید. همچنین استفاده از دارچین با گوشت گاو در غذاها، بسیار نتیجه لذت‌بخشی دارد.

میخک (Cloves)

میخک گیاهی با طعم شیرین و تند است. عموماً از میخک در غذاهای از پیش پخته شده و آماده، گوشت‌های دودی، ترشی، سس‌ها، کاری و نوشیدنی‌های گرم استفاده می‌کنند. در مورد میخک باید گفت، هم می‌توان از آن به صورت کامل استفاده کرد و هم می‌توان به صورت آسیاب شده از میحک بهره برد.

گشنیز یا تخم گشنیز (Coriander)

دانه‌های گیاه گشنیز، دانه‌هایی خشک شده گیاه گشنیز هستند. دانه‌های گشنیز، طعمی ترکیبی، از لیمو، مریم گلی و تره فرنگی را برای شما تداعی می‌کنند. از این ادویه می‌توان برای ترکیب با ادویه کاری در غذا، انواع سوپ، ترشی‌جات و همچنین نوشیدنی‌های خاص استفاده کرد. از این نوع ادویه، در غذاهای هند، مکزیک، آسیا و کارائیب بسیار استفاده می‌شود.

زیره (Cumin)

زیره سبز عطر و طعم گرم و مخصوصی را به غذاهای شما می‌بخشد. از این گیاه، عموماً در انواع ادویه‌جات ترکیبی مانند کاری، پودرهای چیلی و همچنین ادویه‌جات باربیکیو استفاده می‌شود. می‌توان گفت که زیره، عضوی جدانشدنی از آشپزی خاورمیانه، آسیا و مدیترانه است. در ادامه جا دارد بگوییم، که زیره عضوی خاص از غذای محبوب عدس‌پلو، در بین ما ایرانیان بشمار می‌رود. اگر به هر دلیل تاکنون از زیره در عدس‌پلو استفاده نکرده‌اید، پیشنهاد می‌شود که از زیره حاج‌محمدجلالی، در تهیه و طبخ عدس‌پلو استفاده کنید و از غذایتان نهایت لذت را ببرید.

ادویه یا پودر کاری (Curry powder)

پودر کاری مخلوطی از ادویه‌های پودر شده است که بسته به منطقه و سلیقه غذایی هر منطقه، متفاوت خواهد بود. معمولاً پودر کاری در بیشتر جاهایی که استفاده می‌شود، ترکیبی از گشنیز، زیره، زردچوبه، زنجبیل، خردل، شنبلیله، دارچین، میخک، هل، فلفل چیلی و فلفل سیاه می‌باشد. به طور کلی، پودر کاری، ترکیبی از ادویه‌های مختلف است که طعمی گرم و تند به غذاها می‌بخشد، برای مثال در غذاهای هندی بدون استثنا از پودر کاری استفاده می‌شود. پودر کاری، یک چاشنی فوق‌العاده برای طبخ گوشت گاو، ماهی، گوشت بره، گوساله و همچنین سیب‌زمینی سرخ کرده است.

دانه رازیانه (Fennel seed)

دانه رازیانه ته مزه‌ای شیرین و ملایم به غذاها می‌بخشد. از دانه‌های رازیانه عموماً برای طعم خوب دادن به غذاهایی که ممکن است طعم و عطر تندی داشته باشند، از جمله ماهی، برخی از انواع سسها، کوفته و سوسیس استفاده می‌شود. همچنین میتوانیم اضافه کنیم که این ادویه، در غذاهای مدیترانه‌ای بسیار محبوب است.

گرمصاله (Garam Masala)

اگر بخواهیم به صورت کاملاً درست و صحیح سخن بگوییم، باید گفت که ترکیب ادویه‌ها همانطور که در مورد پودر کاری گفته شد، به ذائقه، آشپز و همچنین دستور العمل بستگی خواهد داشت. در حالت کلی گرمصاله معمولاً حاوی فلفل سیاه، رازیانه، دارچین، میخک و هل، و گاهی اوقات گرز و جوز هندی می‌باشد. از این ادویه، به طور گسترده‌ای در آشپزی غذاهای هند استفاده می‌شود و عطر و طعمی عمیق و غنی به غذاها می‌بخشد. معمولاً گرمصاله را در اواخر زمان پخت غذا به آن اضافه می‌کنند.

زنجبیل (Ginger)

زنجبیل نیز دارای طعمی تند و نیمه شیرین است. اگر بخواهیم کمی دقیق‌تر در مورد زنجبیل سخن بگوییم، باید اشاره کرد که زنجبیل خشک شده دارای طعم متفاوتی نسبت به زنجبیل تازه است. زنجبیل هم مانند برخی ادویه‌های دیگر، به دلیل استفاده در مواد غذایی از پیش پخته شده‌ای، مانند نان زنجبیلی، کلوچه‌های زنجبیلی، آلو زنجبیل و نوشیدنی‌های زنجبیل معروف است، اما در کنار تمام این موارد، از زنجبیل به هر دو صورت خشک وتازه، در غذاهایی خوش طعم مانند سوپ و خورشت و ساخت ادویه‌های ترکیبی نظیر کاری، طبخ گوشت و درست کردن کمپوت‌های میوه‌ای بسیار خوشمزه استفاده می‌شود. در آخر باید اضافه کنیم که به طور کلی، استفاده از زنجبیل، در غذاهای آسیایی و جنوب شرقی آسیا بسیار رایج است.

جوز هندی (Nutmeg)

جوز هندی دارای ته مزه‌ای گرم، تند و شیرین است. می‌توان از آن در طبخ انواع غذاها به ویژه غذاهای شیرین استفاده کرد. همچنین می‌‌توان آن را با سبزیجات نیز ترکیب کرد. از این ادویه به صورت پودر و ساییده شده در اکثر شیرینی‌های سنتی ایرانی و همچنین غذاهای ایرانی استفاده می‌شود. همچنین مانند گرز، استفاده از جوز هندی در آشپزی هند شرقی نیز بسیار رایج است.

فلفل پاپریکا (Paprika)

پاپریکا یکی از انواع خاص فلفل دلمه‌ها است و به رنگ قرمز است. از این نوع فلفل بیشتر به صورت خشک و ساییده شده استفاده می‌شود. این فلفل بسته به نوع پرورش و منطقه آب‌وهوایی، می‌تواند تندی ملایم یا شدیدی داشته باشد. پاپریکا در دسته ادویه‌هایی است که استفاده از آن تقریباً در نقاط مختلف رایج است و به خوبی می‌توان آن را در ترکیبات غذایی مختلف نظیر تخم مرغ، برنج، سیب زمینی، سبزیجات، انواع سس‌ها، انواع گوشت سوخاری و مرغ استفاده کرد. اگر بخواهیم در مورد مناطق ویژه در استفاده از پاپریکا صحبت کنیم، می‌توانیم بگوییم پاپریکا در آشپزی اسپانیایی، آمریکای جنوبی و مجارستان رایج‌ترین استفاده را دارد.

زردچوبه (Turmeric)

زردچوبه طعمی گرم و خاکی و خاص دارد. از این ادویه در بسیاری از غذاها، برای افزودن طعم و رنگ (زرد روشن) استفاده می‌شود. علاوه بر این که زردچوبه عضوی جدانشدنی از غذای ما ایرانیان است، در غذاهای هند و کارائیب نیز رواج فراوان دارد. همچنین زردچوبه از ترکیبات اصلی پودر کاری نیز به شمار می‌رود.

موارد استفاده‌های رایج سنتی از انواع ادویه‌ها

از زمان‌های بسیار قدیم، ادویه‌جات نقش به سزا و عمده‌ای در سبک زندگی مردم مناطق مختلف، و به ویژه مردم مناطق خاصی از جهان داشته‌اند. همانطور که پیش‌تر نیز گفته شد، ادویه‌ها، یک دانه، میوه، ریشه، پوست و یا گل خشک گیاه یا گیاهی هستند که در طول تاریخ نقش‌های بسیاری ایفا کرده‌اند، از جمله به عنوان مواد رنگی، طعم دهنده‌ها، مواد نگهدارنده، مواد افزودنی غذایی و همچنین استفاده به عنوان دارو به کار گرفته شده‌اند. برای مثال می‌توانیم از فلفل سیاه نام ببریم و استفاده از آن در گذشته را بررسی کنیم:

فلفل سیاه

فلفل سیاه Black pepper که هنوز هم می‌توان گفت رایج‌ترین ادویه در جهان است، از دیرباز به عنوان “پادشاه ادویه‌ها” شناخته شده است.

کلمه فلفل، از pepper لاتین گرفته شده است، که برای نخستین‌بار توسط رومی‌ها مورد استفاده قرار گرفت. در واقع فلفل سیاه در رده ادویه‌هایی است که دانه گیاه هستند، دانه‌های فلفل را می‌توان با دستگاه آسیاب پودر کرد تا راحت‌تر مورد استفاده قرار گیرد. بیشترین استفاده از فلفل سیاه در غذاها، در واقع استفاده از رایحه و تندی آن است. در گذشته، و در درست کردن داروهای سنتی از فلفل سیاه بسیار استفاده می‌شد زیرا فلفل سیاه، دارای قدرت هضم بالا، قدرت بهبود بخشیدن به اشتها و همچنین بهبود بخشیدن به سرماخوردگی می‌باشد. علاوه بر این‌ها، در گذشته از فلفل سیاه در درمان سرفه، تنگی نفس، بیماری‌های گلو، تب متناوب، قولنج، اسهال خونی، و بسیاری دیگر از امراض استفاده می‌شده است.

فلفل سیاه در کتاب‌های طب سنتی به عنوان یک ضد تب و ضد التهاب مورد حمایت قرار گرفته است. همچنین در طب عامیانه قدیم، از فلفل سیاه برای مقابله با صرع و گزش مار نیز بهره می‌گرفتند. در کتاب طب سوریایی که مربوط به قرن پنجم است درباره راه و درمان قطعی بیماری‌هایی نظیر: یبوست، اسهال، گوش درد، قانقاریا، بیماری‌های قلبی، فتق، گرفتگی صدا، سوءهاضمه، گزش حشرات، بی خوابی، درد مفاصل، مشکلات کبدی، بیماری‌های ریوی، آبسه‌های دهانی، آفتاب سوختگی و حتی پوسیدگی دندان‌ها، فلفل تجویز می‌نماید.

خرید ادویه

بدیهی‌ست که اگر بخواهیم درباره استفاده تک‌تک ادویه‌ها در زمان‌های گذشته صحبت کنیم، بحث بسیار به درازا خواهد کشید، اما می‌توان نتیجه گرفت که ادویه‌ها، منابعی ارزشمند و غنی با فوائد بیشمار هستند که استفاده از آنها به خصوص در کشوری مانند ایران، از چاشنی‌های جدانشدنی در چرخه غذایی روزمره ما است.

قیمت ادویه

اگر به دنبال ادویه‌جات، چاشنی‌ها و دمنوش‌های گیاهی با کیفیت بالا و درجه یک هستید؛ باید به شما بگوییم فروشگاه آنلاین حاج محمد جلالی و شعبات متعدد در سراسر ایران؛ تجربه خریدی آسان از محصولاتی با کیفیت مرغوب و درجه یک را به شما ارزانی خواهد داشت.